در کودکان،کودکانی که در زمان تولد کامل به دنیا نمیآیند و به دلایلی نوزاد به صورت نارس است و همچنین آنهایی که در زمان تولد زودتر به دنیا آمدهاند،چون بیش از سایر کودکان در خطر تاخیر رشد گفتار و زبان هستند و همچنین این کودکان ممکن است درجاتی از مشکلات در مکیدن شیر و بلع حلقی _دهانی داشته باشند. در بزرگسالان، افرادی که دچار بیماریهای عصبشناختی میشوند مانند سکته،آلزایمرو… سکته مغزی میتواند افراد را دچار عدم تکلم کند و دچار مشکلاتی در بلع به دلیل ضعف یا فلجی در عضلات صورت و ناحیه دهان و زبان کند، که برای این دسته از افراد نیز گفتار درمانی توصیه میشود. بعد از دو مورد قبلی که نیاز به گفتاردرمانی داشتند یک گروه دیگر معمولاً طیف سنی مختلفی از کودکانی که دچار تأخیر در شروع گفتار، اشکال در تلفظ اصوات گفتاری، لکنت زبان، اشکال در درک کلام، اختلال در صدا(مشکلات در صوت)، اختلال در بلع و کم شنوایی یا ناشنوایی دارند، هستند که نیاز به مراجعه به گفتاردرمانی دارند. و همچنین در هر سن و هر زمانی که عدم برقراری ارتباط کلامی یا غیر کلامی از سوی کودک را شاهد هستیم، کودک نیاز به مراجعه دارد. گفتار درمانی در بین کودکانی با مشکلات ADHD، اختلال یادگیری، اوتیسم، فلج مغزی و سایر آسیبهای مغزی در هر طیف سنی که تشخیص داده میشوند، مورد نیاز است. گفتار درمانگران همچنین به درمان کودکانی میپردازند که در فراگیری زبان مادری یا استفاده درست از گفتار دچار مشکل هستند و نیز بزرگسالانی که به دلایلی، توانایی گفتاری خود را از دست دادهاند مثلا در اثر تصادف و آسیب مغزی و…. یا دچار لکنت زبان هستند، به درمان آنها میپردازند. سن مراجعه به گفتاردرمانی شامل طیفگستردهای است که از نوزاد تا سالمندان را شامل میشود.